dedicated to Mohandess
"در شبستان کلیسا – که یادآورِ کشتی، کشتی نجات، است – جماعت عبادت کننده را طوری می نشانند که انگار در موکب اند، در موکب سفر زیارتی از این حیات به آسمان.
محراب سرود خوانی در صدر کلیسا نمادِ دیگرِ سیر از عالم خاکی به عالم ملکوتی است. پردۀ چلیپایی معمولا محراب را پوشانده است و بر بالای آن صحنه ای از مصلوب شدن عیسی آویخته است. بر بالای یوار شرقی شبستان گاه تصویری از محشر دیده می شود. پس برای عبور از جهان ناسوتی زیرین به جهان لاهوتی برین باید از مرحله مرگ، ایثار مسیح و داوری رستاخیز گذشت. در داخل شبستان اولیای مختلف کلیسا که مراسم نیایش را رهبری می کنند، کشیشان و همسرایان همه جامۀ سپید بهشتی پوشیده اند. "
دریای ایمان، دان کیوپیت. ترجمۀ حسن کامشاد. طرح نو 1376. فصل دوم: جهان مکانیکی.
تصویر آنقدر آسمانی و دلرباست که سخت می توان آن را ستایش و تحسین نکرد. مسافران در کشتی می نشینند و نیایش کنان از عالم خاکی دور می شوند به آسمان عروج می کنند.
این چند سطر را که خواندم هر چه زور زدم تصویر منتاظری از نماز گزاردنِ مسلمانها برای خودم بسازم نشد.
آنها جایی در کرۀ خاکی کنارِ هم می ایستند، همگی رو به قبله ای روی زمین تعظیم می کنند، سر به خاک می سایند و دستِ آخر همانجا روی زمین می نشینند و نماز و نیایش را تمام می کنند. خبری از موکب و سکوی پرتاب نیست و سفر به عالم ملکوت لااقل بدان شکل پرجاذبه و نمادین نیست. پیشنماز جلوتر از بقیه پیشانی بر خاک می گذارد. معمولاً در گودالی که از زمینِ زیر پای بقیۀ نمازگزاران کمی پایین تراست. یعنی برعکس تصویرِ پرّان و بالاروندۀ فوق که در آن نیایشگران می خواهند در پیِ رهبران و هم سرایانِ مراسم نیایش لَختی از این کرۀ نامعتبر بگریزند و به ملکوتِ آسمان ها پناه ببرند، در اینجا امام جماعت نه تنها ارتفاعی بالاتر از دیگران ندارد بلکه کمی در زمین فرو نیز رفته است. اگر کسی از فلسفۀ این فرورفتگی چیزی می دوند لطفاً بگه.
آنها جایی در کرۀ خاکی کنارِ هم می ایستند، همگی رو به قبله ای روی زمین تعظیم می کنند، سر به خاک می سایند و دستِ آخر همانجا روی زمین می نشینند و نماز و نیایش را تمام می کنند. خبری از موکب و سکوی پرتاب نیست و سفر به عالم ملکوت لااقل بدان شکل پرجاذبه و نمادین نیست. پیشنماز جلوتر از بقیه پیشانی بر خاک می گذارد. معمولاً در گودالی که از زمینِ زیر پای بقیۀ نمازگزاران کمی پایین تراست. یعنی برعکس تصویرِ پرّان و بالاروندۀ فوق که در آن نیایشگران می خواهند در پیِ رهبران و هم سرایانِ مراسم نیایش لَختی از این کرۀ نامعتبر بگریزند و به ملکوتِ آسمان ها پناه ببرند، در اینجا امام جماعت نه تنها ارتفاعی بالاتر از دیگران ندارد بلکه کمی در زمین فرو نیز رفته است. اگر کسی از فلسفۀ این فرورفتگی چیزی می دوند لطفاً بگه.
* * *
ما رویِ سرگردان تو در آسمانها را دیده ایم. پس تو را به قبله‌اى كه بدان خشنود شوى برگردانيم. روى خود را به سوى مسجدالحرام كن.
هر جا بوديد، روى خود را به سوى آن بگردانيد.
در حقيقت، اهل كتاب نيك مى‌دانند كه اين از جانب پروردگارشان درست است؛
و خدا از آنچه مى‌كنند غافل نيست.
(١٤٤بقرة)
قَدْ نَرَىٰ تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاءِ ۖ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا ۚ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ ۚ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ ۗ وَإِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ ۗ وَمَا اللَّـهُ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ ﴿١٤٤﴾
------------------------------------------------------------
-
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر