 |
| http://www.chrisjordan.com/ |
اجتماع بشری برای حل مشکلات خود میان دوقطبی‌های بسیاری نوسان می‌کند. یکبار این گفتمان راه حلی برای بهبود اوضاع پیش روی جامعه می‌گذارد، و یکبار این گفتمانِ رقیب است که گوی و میدان را از او می‌رباید و حاضران و ناظران را به خود مشغول می‌دارد - یکی از آشناترین این رفت و برگشت‌ها را شاید بتوان تا حدودی ذیل دوگانۀ در اولویت قرار دادن فرد یا اجتماع جستجو کرد.
مسئله این نیست که در این رقابت کدام یک گفتمان برتر یا طرفِ حق است که با آویختن به آن بتوان در مسیر سعادت گام برداشت. مهم‌تر از آن این است که گفتمان‌های رقیب چقدر در آنچه هستند بی‌دروغ و درجه‌اول اند. مسئله اصالت گفتمان است.
رقابت در نهایت ناگزیر است اما پیروزی هیچ یک از طرفین ضمانت‌گر رشد نیست. رشد نتیجۀ فرایند رفت و برگشت در رقابت است. رفت و برگشتی که می‌تواند ارتقایی یا قهقرایی باشد.
یک معیار برای فهمیدن این که یک رقابت قهقرایی است یا نه تکرار بی‌پایان عبارت انتخاب بین بد و بدتر است. پیامد اصلی رقابتی‌شدن دست‌نکشیدن از رقابت حتی در زمین سست و در سینه‌کش قهقراست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر