۱۳۹۰ تیر ۲۸, سه‌شنبه

گفتگو

    گاهی با فربه شدن خودِ گفتگو و پرداختن و پر و بال دادن به آن، سرِ هم کردنِ هر ادعایی در آن مجاز می شود. مهم نیست ما که هستیم و چه می کنیم. مهم این است که الان چه می گوییم!
با هر فرضی می توان به نتیجه دلخواه رسید! برای هر نتیجه ی از پیش تعیین شده ای می توان ادله ی مکفی فراهم نمود!  
    می خواهند چیزی بگویی تا دهن به دهن شوید!  پای اداعاهایشان قسم و آیه می گذارند و  رگِ گردن می ترکانند. هرچه بدانها عرضه می شود ایرادش را استادند. از این، پیش آن مثال نقض می آورند و از آن پیش این  اخبار نغز.









- - -


وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ ﴿٩﴾
وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِينٍ ﴿١٠﴾
هَمَّازٍ مَّشَّاءٍ بِنَمِيمٍ ﴿١١﴾
مَّنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ‌ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿١٢﴾


قلم
!



ادب از که آموختی؟

     اینجا سرزمین هواهای شب مانده است و جوهایی که تا ابدالدهر - انگار لااقل - گرفته، و آدم­هایی که از ترس زمینگیر شدن، آرزوی بی­وزنی می کنند. اینجا سرزمین انسان‌هایست که مانده­ اند بین زمین و هوا، و در این درماندگی ترجیح می ­دهند بیشتر جوگیر بمانند تا زمین­گیر و بی‌‌لنگ‌درهوا.  
     قضای حاجت است غایت آمالشان، و به سوی توست الی ­الابد، انگشت اتهامشان!

چرا نمی شکنی؟
چرا به حرف نمی‌­آیی؟
چرا فریاد نمی زنی؟

بی تفاوت شدی؟!
رگ غیرتت خشک شده؟!

این که غصه ندارد. بیا تو هم مثل ما دستی به آب برسان و در هواخواهی پیرامونت به سخن بیا!

درست مثل ما!

به گفتگو بیا!

-         گفتگو؟!
بله، گفتگو! بیا صحبت کنیم!
همه چیز با گفتگو حل می شود.
-         هیچ می­دانی تروریست جماعت، آدمِ گفتگو نیست؟!
تروریست­های شهری روزها ساکت‌اند. از کوره در نمی روند و به طعنه­ های بی عملی سوپرمن ‌وار لبخند می زنند؛. لبخندی به پهنای همه ی هستی طرف..
چقدر هم آداب دان !  رعایت آداب کشت و کشتار هم فخر فروختن دارد؟! آن­ها هم در نهایت چاره ای ندارند جز تسلیم در برابر میز مذاکره. آنها یا می­ میرند یا تسلیم میزهای مذاکره می­شوند. افکار عمومی انتظار دارند! چطور می توانی در برابر کشته شدن پیر و جوانشان سکوت کنی؟!

-         ما روزها سکوت می‌کنیم. 

v