تو كه بر ديگرى مهربانى چرا در كار خود وا ميمانى؟ بسا كه يكى را در تابش آفتاب بينى و او را به سايه آرى، يا بر گرفتارى كه بيمارى وى را گداخته از روى رحمت اشك بارى! پس چه چیز تو را بر درد خود شكيبا نمود، و در مصيبتت توانايى بخشود، و در گريستن بر نفس خويش كه نزد تو گرانبهاترين جانهاست، به شكيبايى امر فرمود؟
نهج البلاغه، خطبه 223 (214)، ترجمۀ سید جعفر
شهیدی
جواب این سوال خیلی سخته، یعنی آدم نمی دونه که الان این پرسش با عتاب انجام شده، که به فکر خودت هم باش و یا در پی جواب باش که چه چیزی است که تو را به شکیبایی در مصیبت خودت امر می کند؟
پاسخحذففکر کنم همسو باشند.
پاسخحذف